Fija që lidhte Papa Françeskun me të burgosurit fliste gjuhën e autenticitetit dhe dhembshurisë. Imzot Benoni Ambarus, ipeshkvi i deleguar për bamirësinë dhe burgjet, i cili ndër vite ka ndarë me Papën përkushtimin e tij ndaj të dënuarve ka rrëfyer detaje nga kjo lidhje.
“Disa ditë para se të vdiste, Francesco shkoi zvarrë në burgun Regina Coeli. Ai nuk kishte më forcë, por me praninë e tij donte t’i bërtiste botës se ne nuk mund t’i braktisim ata që jetojnë pas hekurave” – tha ai.
Dhe më pas shton: “Pasuria e tij? Ua ka dhuruar atyre: 200 mijë euro, nga llogaria e tij personale. Kur i kërkova ndihmë financiare, më tha se nuk kishte më fonde, por se do të gjente diçka në llogarinë e tij. Kështu edhe bëri”, – tregon Ambarus.
Lidhja me të burgosurit ishte e gjallë, e përditshme, edhe në momentet më të vështira. “Kur folëm për burgjet, e pashë duke vuajtur, i kishte rënë zemra”. Ai lau këmbët e të burgosurve, hapi për ta Derën e Shenjtë të Rebibbia-s, e dyta pas asaj të Shën Pjetrit dhe kërkoi një gjest konkret: ulje dënimi, qoftë edhe simbolik, për një ose dy muaj. Por asgjë nuk arriti” – tha ai.
“Një i burgosur më tha se askush nuk e kishte vizituar ndonjëherë. Më lëndoi. Shumë ecin zbathur sepse nuk kanë këpucë. Shteti siguron ushqim, por jo pjesën tjetër. Duhet të kujtojmë se ata janë vëllezër dhe motra, jo fantazma të mbyllur” – tha Ambraus. LAJME24