Qyteti i Gazës – Në natën e tretë të bombardimeve të pandërprera në Gaza, të gjithë qëndruam deri vonë në shtëpinë e prindërve të mi: unë, djali im i mitur, motrat, vëllezërit, mbesat, nipat dhe prindërit u grumbulluam në errësirë, duke dëgjuar tingujt e qyteti ynë po bombardohet dhe njerëzit tanë po asgjësohen.
Më në fund, shkuam në shtrat, nga lodhja, jo sepse gjërat u qetësuan.
Kishim kaluar orë të tëra duke luajtur me fëmijët më të mëdhenj, duke vizatuar, duke luajtur lojëra, duke u thënë se zhurmat ishin fishekzjarre. Nuk besoj se na besuan.
Duke qarë pak, foshnja ime më në fund u zhyt në një gjumë të rraskapitur, duke u zgjuar me çdo zhurmë të fortë dhe ulëritës. E kisha sjellë në shtëpinë e prindërve të mi, pasi shtëpia jonë u bë e pabanueshme nga një raketë izraelite që e goditi atë ndërsa ishim jashtë. Burri dhe vajza ime ishin në shtëpinë e vjehrrit tim.
Më pak se gjysmë ore pasi mbylla sytë, na zgjoi një zhurmë e tmerrshme.
E mora fëmijën menjëherë, duke mos menduar vërtet. Trupi im e dinte se duhej të dilnim jashtë, dhe të gjithë të tjerët e dinin gjithashtu. Të gjithë ne vraponim.
Brenda pak sekondash, ajri ishte aq i trashë nga pluhuri dhe era e barutit, sa ishte e padurueshme.
Dëgjuam fqinjët tanë duke bërtitur dhe duke qarë, nuk mund të dallonim se çfarë thoshin.
Ne gjithashtu nuk mund të shihnim asgjë, sytë tanë plot pluhur, mbeturina dhe tronditje.
Ky ishte shumë më afër se çdo tjetër që kishim përjetuar ndonjëherë, zhurma në veshët tanë dukej se jehonë në sytë tanë.
Sa afër ishte? Shtëpia e kujt u godit?
Duke u penguar në rrugë, ne shikuam në drejtimin ku fqinjët tanë po vraponin. Ndërtesa që ishte goditur ishte një pallat katërkatësh, vetëm një më poshtë nga shtëpia e prindërve të mi, pak metra larg.
Ne pamë rrënoja në rrugë, por jo shumë, sepse policia na kërkoi të ktheheshim shpejt në shtëpi. Ata nuk ishin të sigurt nëse kjo ishte një raketë “paralajmëruese” apo sulmi kryesor.
Nëse do të ishte një raketë “paralajmëruese”, kjo do të thoshte se në rreth 15 minuta, një raketë më e madhe dhe më e keqe do të zbriste në të njëjtën shtëpi dhe do ta zhdukte atë.
Fqinjët matanë rrugës përqafuan familjet që kishin dalë nga ndërtesa e goditur dhe i morën në shtëpitë e tyre, dhe familja ime u kthye brenda dhe u mblodh në katin e parë.
Ne shikuam njëri-tjetrin në heshtje, disa sy shkëlqenin me lot. Nervat tona ishin të shtrënguara aq fort sa gjysma prisja t’i dëgjoja të bërtisnin brenda trupit tim. A do të kishte një sulm tjetër?
Dëgjuam tingujt e ambulancave. Kush ishte lënduar?
Si mund të kishte një raketë kudo në botë që të ishte më e madhe se kjo, pyesja veten. Si duhej të duronin njerëzit diçka kaq të tmerrshme?
Pasi kaloi mjaft kohë dhe pluhuri në shtëpi ishte ulur pak, dëgjuam njerëz që lëviznin jashtë dhe vendosëm të dilnim jashtë.
Në rrugë, dhjetëra njerëz ishin mbledhur rreth ndërtesës së rënë, banorët e trullosur shikonin rrënojat që zëvendësuan shtëpinë e tyre, historinë, kujtimet, vetë shtretërit e tyre – të gjitha të zhdukura.
U kthyem brenda. Në të vërtetë nuk mund të bënim asgjë jashtë, kështu që u kthyem për të parë shtëpinë dhe sendet tona të mbuluara me pluhur.
Dhjetëra mesazhe dhe telefonata nga miqtë dhe të afërmit filluan të vijnë për të pyetur nëse jemi mirë.
Motra ime tha me egërsi: “Ne ishim lajmi sot.” Ajo ka qenë gjithmonë e njohur për humorin e saj të zi.
Në pamundësi për të folur, u zhyta në divanin më të afërt duke mbajtur fëmijën tim. Në njëfarë mënyre, për ndonjë mrekulli, ai e kishte fjetur të gjithë dhe falënderova Zotin që nuk ishte zgjuar nga këto tinguj.
Fëmijët që ishin zgjuar na shikonin me sy të zbehtë në fytyra të zbehta. Katër nga nipat e mi janë më pak se katër vjeç dhe duke parë fytyrat e nënave të tyre e dija se të gjithë ishim po aq të pafuqishëm për t’i mbrojtur ata nga kjo traumë.
Zhurmat e bombave vazhdojnë ende, ashtu si edhe gjatë gjithë natës.
Është bërë disi normale, kur ka një pauzë, e gjej veten duke pritur që të godasë tjetra
Ditë e natë, shtëpia dridhet ndërsa predha godasin, duke shkatërruar jetë.
Përtej të frikshme dhe të çmendur.